فقط یه سایه بون لطفا!!

روز عید فطر و بعدش که بیرون یه چرخی زدیم خیلی ناراحت شدم از دیدن این صحنه ی تکراری! کسایی که میشینن سر چها راه ها واسه جمع کردن فطریه و کفاره رو دیدین؟؟؟ نمیدونم جاهای دیگه چه جوریه اما اینجا چیزی که من دیدم این بود: خانومهایی با چادر و مقنعه و مانتوی مشکی لاغر و نهیف با لباسایی کهنه و رنگ و رو رفته بعضیا با دمپایی روشونو گرفته بودن که زیاد دیده نشن...انگار از یه چیزی شرم داشتن بعضی ها هم دیگه حال جمع و جور شدن و پنهان شدن نداشتن قیافه هاشون خیلی خسته بود بعضیا با بچه هاشون بودن بعضی جاها بچه ها تنها پای صندوق نشسته بودن تو چشاشون که نگاه میکردی غمشونو به وضوح می دیدی یه سایه بون کمترین کاری بود که شهردار میتونست واسه شون انجام بده!اما اینکارو نکرد.... زیر آفتاب داغ میسوختن چون نیاز داشتن چون اگه نیاز نداشتن هیچ وقت تو اون روز و اون شرایط اونجا نبودن ما چه بد مردمی هستیم که وقتی میبینیم کسی نیازمنده بدترین شرایط و بهش تحمیل میکنیم ********************** خدا مادر شهردارو بیامرزه با اون همه آگهی تسلیت رنگ و وارنگ و مجالس ختمی که شرکتها و سازمانهای مختلف براشون گرفتن و گلهای گرون قیمت و........... حتما جاشون تو بهشت راحته خدا بیامرزه مادر شهردار که تقصیری نداشت ********************** این چرندیاتو واسه خودم نوشتم واسه همین تو ادامه مطلبه انگار قرار است هر جای دنیا هم که بروم بازگشتم همین نقطه ی کور باشد رفتن هایم دوامی ندارند به قدر پا کردن کفشهایم همین که آخرین بند را میبندم میگوید : هی! گره نزن مقصد همینجاست!