یک متهم به سیاه

میگویند حرف بزن حرف بزن..حرف که میزنی گوششان را میبندند و دهان باز میکنند به نصیحت..به گلایه..به طعنه و نیش و زبان..وآخر کلام اینکه خودت خواستی!

اعتراض هم هیچ جایی ندارد!

چرا که حالا دیگر توی شکست خورده در جایگاه متهمی و آنها گویی همه چیز را از اول میدانستند!! 

انگار منتظر بودند روزی همه ی اینها را به تو بگویند..

وقتی که حرف زدنها تا این حد تلخت میکنند ناچاری به درون خودت بخزی.. تمام بغضهایت را قورت بدهی و تمام!!

بعضی روزها آنقدر سیاهی های دنیا به چشمم می آید که دیگر هیچ چیز را نمیبینم

پ.ن: لازمه هر از گاهی از کسانی که دوسشون دارین کمی فاصله بگیرین..نزدیکی بیش از حد و همیشگی گاهی دلزدگی میاره!