شاید استارت

وقتی کسایی رو میبینم که دست به خیر دارن و به دیگران کمک میکنن ..مثل اون خانم که تو هند از بچه ها سرپرستی میکرد..یا اون خانم و آقایی ک دوسال پیش فک کنم بود تو مشهد دوتا خونه برای سرپرستی دخترا و پسرا راه انداخته بودن..و همه با هیچ! فکر میکنم کاش منم میتونستم..

حالا دارم فکر میکنم به اینکه یه نفر هست..یعنی یه خانواده 4نفری که مشکل مالی ندارن اما یه پدر موجی دارن..کسی که خواسته ناخواسته زندگیشونو جهنم کرده..ازونجایی که نسبت فامیلی داریم و بهم اعتماد دارن در زمینه هایی میتونم لااقل باعث بهتر شدن روحیه شون بشم.. ولی اغلب سرباز زدم به خاطر مسایل جانبیش..حالا فکر کنم باید یه کاری بکنم براشون فقط نمیدونم چقدر میتونم ادامه بدم!

مسئله فقط خودم نیستم و این بزرگترین مشکل سر راهمه!