ما مردم مرده پرست

یه عده ام هستن که خود آزاری دارن!
اونم در حد مهلک
و غیر از اون یه جور تبرک دونستن و پاک و معصوم بودن بعضی وابستگان از جمله مرده هاشون
مثل این دوست جان ما که مادر بزرگش فوت شدن از زمان فوتش اینا (این فرد مامانش خالش داییش .. ) نوبتی یه زمان خاصی رو میرن میشینن خونه ی مامان بزرگه و ساعتها گریه میکنن!!
چنان این نوه خانوم از همه چی کناره میگیره و آه و فغان میکنه در غم از دست دادن این مادر بزرگ که دیگه انگار هیچ کی مصیبت نکشیده جز اینا!
حتی نسبت به اون همکار که مادرشو از دست داده این کاسه ش داغتره!!
هر روز ساعت 4 صبح حلوا به دست میرن سر مزارش!!
هرچند از دست دادن عزیزان سخته واقعا و داغیه که هیچ وقت فراموش نمیشه و حتی گاه گاهی داغش شدیدا تازه میشه اما دیگه بیش از حد عز و جز کردن و خود زنی چه تاثیری تو حال اون متوفی داره؟؟
جز اینه که اعتراض به حکمت و تقدیر و خواست خداست؟؟
همین بانو وقتی زنده بودن دختر جانشون خب البته کمکای مالی زیادی به مادر میکردن (یعنی همه ی بچه هاش انصافا) از خونه ای که توش نشسته بود و خرج روزانه شو مهمونیاشو حتی عوض کردن دکور خونه شامل فرش و مبلمان و پرده و ست کردنشون دوباره برای تغییر روحیه مادر.. تا جایی که باید بگم تو زمینه ی کمکای مالی بی نشون به مادرشون واقعا سنگ تمام گذاشتن اما خیلی وقتا جمع های دوستانه و مهمونیاشونو به مادر ترجیح میدادن!
نوه جان با اینکه خیییییلی کمک مادر بزرگ میکرد اما یه جاهاییم خیلی غر میزد! از اینکه وقتش مال خودش نیست و تا دیر وقت باید براش مثلا سبزی سرخ کنه و ... آدم یا برای کسی نباید کاری بکنه یا بی منت باشه! بی منت یعنی دیگه هیییچ حرفی توش نباشه!
حالا که این خانم به دیار باقی رفتن اون عده که کم توجهی کردن عذاب وجدانشون یه جوره و بقیم که خودشونو دارن از زندگی و خوشیاش ساقط میکنن