لطفا عوض شو!
در ادامه پستی که قبلا نوشته بودم به اسم سوتی های دقیقه نودی و سو تفاهماتی که پیش اومد برای خواننده ها (با توجه به نظرات عرض میکنم) فکر میکنم لازمه توضیحاتی اضافه کنم شاید جریان روشنتر بشه. این البته دفاع از خودم یا فکرم نیست. به هر حال همه آزادیم تو فکر کردن ولی تو قضاوت نه!
این توضیحات برای اینه که شاید زمانی دیگه خودم خوندم و باز به افکار امروزم خرده گرفتم...
گفتم زیادی خوب بودم! و واقعا چرا؟؟؟
معنیش این نیست که میخواستم مثلا فلان کار خلاف شرع یا عرف یا قانون و انجام بدم یا اینکه الان اینو میخوام! یا اینکه صرفا دنبال لذت جویی باشم
خوب بودم چون حرف گوش کن بودم و البته فکر گوش کن! باید بگم یه دستگاه کپی دقیق بودم.گخیلیامون این بودیم
قطعا پدر و مادرا هیچ وقت برای بچه هاشون بدی نمیخوان ولی خب خیر و از دیدگاه خودشون میبینن و تفسیر و تصویر میکنن و اینکه والدین نازنین ما نه معصومن و نه حرفها و افکارشون وحی منزله! اونا همیشه و همیشه والدین خوب و نازنین ما هستن و خواهند بود.. هرچه که در توان دارن مارو به سمت خیری که خودشون متصورن پیش میبرن اما معنیش این نیست که ما هم تمام مسیر و باید با همون نگرش طی کنیم
تصور کنین سالها پیش جایی زندگی میکردین با شرایط خاص خودش حالا ۲۰ سال حداقل گذشته راه ها عوض شده ساختمونا نوسازی شدن بعضی خیابونای حدید باز شدن و بعضی کوچه ها بن بست! پس قطعا نمیتونید با همون مسیر قبلی به اونجا برسین
و مشکل ما ازونجایی شروع میشه که فکر و تحلیل خودمونو تا سالها و شاید برای همیشه تعطیل میکنیم و بر پایه راهنمایی هایی که از بیرون و بر اساس اطلاعات قدیمی بهمون میرسه زندگیمونو پیش میبریم
خدا کنه که یه جایی این تعصبات و کنار بذاریم و واقع بینانه تر اطرافمونو ببینیم حتی به این قبمت که اشتباه کنیم! تا اشتباه نکنیم تو زندگیمون موفق نخواهیم بود و نخواهیم شد! و موفقیت اونچه که در ظاهر میبینیم نیست! موفقیت خیلی فراتر از بدست آوردن پول بیشتر یا شغل بهتر یا فلان سطح تحصیلات و غیره است..موفقیت تمام روابط اجتماعی و حتی زندگی اطرافیانتونو در بر میگیره...
یه وقتی میرسه که شما متوجه میشین چه مسیر طولانی رو داشتین اشتباه حرکت میکردین و تو این مسیر چقدر به آدمای زیادی و بیشتر از همه خودتون صدمه زدین و چقدر بسختی و عذاب زندگی کردین در حالیکه میتونستین خیلی راحت و لذتبخش پیش برین
حالا که مسیر فکریم عوض شده و داره هنوزم میشه و عینک تعصباتمو کنار گذاشتم دارم به فرصتایی فکر میکنم که از دست رفتن و دیگه هم بر نمیگردن.. حتی آدمایی که دیگه نیستن..
حالا با این مقدمات میگم نباید زیادی خوب میبودم!
بابت اشتباهات یواشکی و دور از قوانین خانوادم پشیمون نیستم چون درسی که ازونا گرفتم هیچ جور دیگه ای به این روشنی نمیتونستم بگیرم و به این تغییر نگرش امروز هم چه بسا نمیرسیدم اما از زمانهایی که بشدت خودمو در افکار والدینم گم کردم پشیمونم
وقتی میبینم با نگرش و منش امروزم به اونا هم ارامش و راحتی بیشتری دادم
چون اگر همه چیز هم درست بشه اون ادمایی که دیگه تو این دنیا نیستن هرگز برنمیگردن..
