در کنار تمام کارهایی ک ناچار شدم انجام بدم ( نشستن طولانی مدت پشت پی سی) دچار عارضه سر به جلو شدم و انگار عضلات آپر تِرَپ و اِسکالن و اس سی ام دچار آوِر اکتیو شدن
دقت که میکنم میبینم تو حالت عادیم گردن کشی میکنم!
چرا من اینقدر بیش فعالم؟؟ چرا نقص توجه دارم؟؟ چرا نمیتونم سر جمع کنم؟؟
انگار یه چیزی توم افتاده رو دور تند و هرچی میخوام کندش کنم نمیشه!
فک کنم در این مورد قبلنم نوشتم اما واقعا برام جالبه که ادما با چه اصراری حقیقت و انکار میکنن
مثل همین ایشون که سالهاست با بوی فرندشون هستند و الانم بشیوه ازدواج سفید (بخونید سیاه، کبود، اصل حماقت) مثلا زندگی میکنن. البته هرکسی منزل پدریشه و در هفته هر زمان فرصت بشه همدیگه رو در منزل مشترک ملاقات میکنن!
به خاطر ترس از دست دادن، هر تحقیر و دعوا و سرزنش و توهینی رو میپذیره!!
حاضرم شرط ببندم اون ملاقاتهای یک یا دوبار در هفته هم بنا به درخواست شازده و برای رفع نیازشون هست!
هر وقت دستور میده باید بری.. کاری که میگه باید بکنی.. ساعت به ساعت باید زنگ بزنی.. هرجا که میخوای بری باید خبر بدی.. این باید یه باااااید واقعیه! بایدی که کوچکترین تخطی توش نباید رخ بده!!
بعد سالها هنوز دعواهای بچگانه.. تهدید به رفتن..
آدم اگر کنار کسی حالش خوب باشه و اگر واقعا دوسش داشته باشه سر کوچکترین مسائل قشقرق راه میندازه؟ دعوا و سر صدا میکنه؟ تهدید میکنه؟
این دوست داشتنا تو کت من نمیره.. آدما وارد رابطه عاطفی نمیشن که زندانی بشن!
یه ترس ته این رابطه همیشه هست
و یک تهدید
ترس گذاشتن و رفتن
و تهدید تنها گذاشته شدن
امان از انکار
امان از واقعیت تلخ!
امان از اون روزی که این تهدیدها عملی بشن..
ماها اینجوری بزرگ شدیم اغلب که به روی طرفی که ناراحتمون میکنه نیاریم!
مثلا یارو یه کاری کرده کفریمون کرده حسابی اما ما همینجور تو خودمون عصبی میشیم و در بهترین حالت قهر میکنیم بدون اینکه چیزی بهش بگیم.. قهر که همون قطع ارتباط بهتره
یا یهو قاطی میکنیم و دعوا میکنیم اصلا..
در هر دو صورت اگرم به طور قطع حق با ما باشه بازم بعنوان ناحق شناخته میشیم بماند! روانمون تا مدتها درگیره . هی خودخوری میکنیم. هی...
باید اعتراف کنم از نقاط ضعفم این بوده از اول که در چنین مواردی همیشه تو گروه یک بودم.. خیلی ناراحت شدم و بعد خودمو از اون ادم دور کردم یا رابطه مو قطع کردم بدون اینکه بهش بگم.. ولی ذهنم تا مدتها درگیر بوده
طی چند سال اخیر که تصمیم گرفتم حرفمو بزنم هم به مشکل دیگه ای خوردم اونم اینکه نمیتونم در ارامش حرف بزنم وقتی طرف مقابلم یه بیشعور به تمام معناست!
فکر میکنم ریشه ی نوع اول هم همین بوده که چون نمیتونستم در ارامش قضیه رو رفع و رجوع کنم سکوت و انتخاب کردم
اما از برخورد نوع دوم خودمم که چند باری پیش اومد اصلا رضایت ندارم
دوست دارم بتونم ریلکس باشم و خیلی راحت حرفمو به طرف بزنم .. بدون دعوا و بحث زیادی
و این جدا یک هنره و اگر شما هم دارید خوش به حالتون :/ رمز موفقیتتونو بگین
اصول تربیتی ما از ریشه این بوده که دیگران و ناراحت نکنیم و این شده پایه ی تمام تظاهر ها و دلخوری ها و خود خوریها و دیگر ارزشمند پنداری و خود بی ارزش پنداری!
خب این ترم هم دوتا درس پیش نیاز داشتم که در واقع به دلیل بی عرضگی مدیر گروه و مشاورش این ترم درگیرشون شدن وگرنه باید ترم اول برمیداشتم..
بگذریم
یکیش اناتومی بود. تو کلاسا کلا غیبت نداشتم اما تو بحثا هم شرکت نکردم یا سوالارو جواب ندادم به این دلیل که بلد بودم و از طرفی فک کردم بچه های کارشناسی به این نمرات اضافی نیاز دارن و اینکه یاد بگیرن من اما هم ۹۰درصدشو بلدم هم تاثیری تو معدلم نداره
قبل از امتحانا دیدن با یه امتحان سخت اصلیم تو یه روزه ترسیدم ساعتاشونم یکی شه این بود و به استادش گفتم جریانو و گفتم اگر امکانش هست کار دیگه ای انجام بدم ب جای امتحان
بماند ک پایان نامه، کارورزی و یه سری تکالیف هم برقرار بود..
خانم پدیرفتن ولی گفت از ۱۵ برات حساب میکنم (انگار پول میخواد بده)
خلاصه ک منم نشستم هم دو موردی ک بهم گقته بود و از مقالات لاتین ترجمه و پاور کردم فرستادم (مطمئنم اصلا ندیده)
امتحان میان ترم و پایان ترم هم شرکت کردم
جمعا ۵۰ تا سوال بود از ۱۸ نمره!!!
اونوقت نمره منو داده ۱۵!!
بهش میگم نمره امتحان پایان ترممه؟؟
میگه نه اونو شدی ۱۶ ولی چون حضور در کلاس نداشتی دادم ۱۵ :|
جدا که هلاک عدالتش شدم!
گفتم من غیبت نداشتم بی فعالیتیمم ب این دلیل بود ک گفته بودم ارشدم!
گفت باشه اوت ۱ نمره تو بهت میدم -_-
یادم رفت بگم اون پاورایی ک بهت دادم لعنتی ترجمه مقاله لاتین بوده نه کپی پیست منابع فارسی!
حالا بماند ک من واقعا نمیدونم جز ۴ تا سوال تستی از اون ۵۰ تا چه چیزی باعث شده بهم ۱۶ بده؟؟!!
با اینکه واقعا نمرش مهم نیست اما لجم میگیره هم خوب بلدم هم امتحان و خوب دادم هم پاورا اونوقت اینجوری!
خدارو شکر ک بعضیامون از جایگاهمون بالاتر نمیریم..
به خاطر امتحانای من که رسما تا امروز ۲:۱۶ ادامه داست روز مادر منزل ما فردا برگزتر میشه
قبل امتحان با دوست محترم هماهنگ کردیم ک بریم بیرون بعد مدتهاااا یکم حال بدیم به خودمون..
اول ک لباس کم پوشیدم یخ زدم چون هوا سرد شد.. اینجا باید به حس ششمم توجه میکردم اما متاسفانه به حرف دوستم گوش دادم!
بعد هوس بستنی کرد رفتیم منم یهو هیجانی شدم و کافه گلاسه سفارش دادیم و وسطاش یهو دیدم دارم میلرزم از تو!!
اصن من دوس دادم تو زمستون فقط نسکافه و شیرکاکائو و فرنی داغ بخورم!
رفتم یکم مایحتاج فردا رو خریدم گفتم دست خالی نرم خونه! رفتم گلفروشی نزدیک خونه.. رز شاخه ای ۳۵ تومن! کلا ۲شاخه گرفتم روبان بست و مثلا تزئین و یه اسپری و یه کارت ۷۰ تومن.. تازه بیشترشم پژمرده بود.. چقدر جالبیم آخه! دقیقا همون تایمی که هموطنانمون یه چیزی و میخوان گرونش میکنیم :) بعد میشینیم میگیم لعنت به دولت و مسئولین و فلان و فلان.. یه جعبه کوچیک نخودی هم ک مامی دوست میداشت گرفتم از خروس قندی
بقیه تزئینات و فعالیتها هم فرداست که شب خانومها و اقایون تشریف فرما میشن..
دیروز ظهر ک امتحان سختم تموم شد سیستم و خاموش کردم و برای اولین بار بعد مدتها دیگه تا روز بعد روشن نشد.. رفتم اشپزخونه و مرتب کردن طروف داخل کشو و تعویض و شستشو... بعد تعویض خاک یک گلدون و ... بعدم جارو و تمیز کتری ماحصل خاک گلدون.. صبحم بعد صبحانه با گلدونا مشعول شدم و در ادامه هم ی تمیزکاری حسابی تا ۱۰:۳۰ ک مامی اومد.. خیلیم خودجوش نهار کتلت درست کردم و اولین بار با حوصله حرارتو کم کردم و هیچ کدوم نسوخت!
دیدم با وجود اینکه کارای خونه رو دوست ندارم اما بعضی وقتا انگار دلم میخواد از کارای دیگم دست بکشم و به همین کارا برسم.. جالبه زمان و موقعیتها ادمو تغییر میدن
شاید بیرون بودنای زیادی قبلی و درگیر شدن با اون روی اعصاب خورد کن ادما باعث میشه با این کارا ارامش بگیرم
ولی خب همچنان از اشپزی بیزارم
به خر صورت فردا موقتا یه استراحت از درس و بحث خواهد بود و بعدش باز باید چشم بدوزم به صفحه مانیتور و قوز کنم تا ۱۰ تا مقاله برای استاد از تو دوتا مجله معتبر پیدا و تحلیل و قسمتهای مورد نظر استاد و استخراج کنم
بعلاوه ک موضوع پایان نامه هم باید به تایید استاد دیگه برسونم و کارورزی هم براه خواهد بود.. نمیدونم واقعا این ۶ روز باقی تا ارسال ۱۰ مقاله قراره چقدر سخت و خسته کننده بگذره
فوتبالی نیستم
بچگیا یا بعدش تا مدتها جون کلا رنگ قرمز و دوست داشتم و بعد برای کل کل های بچگانه طرفدار یک تیم شدم...
با همه ی اینا پاسورهای عکس فوتبالیستها.. کارت پستالها.. مجلات حاوی عکسهاشون.. مسابقات مهم.. همه جزو خاطرات روزهای شیرین زندگی بود
وقتی که دغدغه هام رنگ دیگه ای داشت
خوشحالیم از ته دل و غمم نا مفهوم و گذرا..
با دیدن ویدئوها و عکسهای پر از خنده و عشق به مادر علی انصاریان به این فکر میکنم که حالا دیگه مهم نیست بعد از مردنم کسی برام گریه کنه یا نه.. کسی ناراحت بشه یا نه.. مهم اینه که وقتی مردم چطور یادم کنن.. غرعرو و بداخلاق یا مثل این ادم خنده های پر انرژی و عشق واقعی به مادر!
خیلی دلم گرفت.. خیلی
روحت شاد
روحتون شاد ..
به هر حال حتی با تمام قضاوتها و افکار ادمها شما موندین و جواب دادن در پیشگاه خداوند..
بیا به آدما یه عالم ترس و استرس بده یا دروغا و شایعات و براشون بفرست و هی غر بزن و از زمین و زمان بنال.. راحت قبول میکنن!
حالا سعی کن امیدوارشوت کنی حرفای خوب بزنی واقعیتو بگی.. عمرا اگه زیر بار برن
و این از بدترین خصلتهای ما ادماست که اینهمه دنبال منفی ها هستیم با دل و جون حتی اگر به قیمت جونمون تموم بشه
خوشحالی یعنی استخرا باز بشن وای خدایا شکرت
و ناراحتی ینی دقیقا همون تایم تو نتونی بری!
به هر حال خدایا شکرت
کماکان معتقدم الخیر فی ما وقع
به رسم عادت و ادب دوتا از درسایی که امتحاناشونو دادم رفتم از اساتیدش تشکر کردم. اولی در مقطع خودمون خیلی خوب و مودبانه جواب داد و دومی ک جزو دروس پیشنیاز و از درسای کارشناسی بود خیلی سرد و سنگین
البته کلا مدلشه..
ولی به نظرم همه باید بعد از تموم شدن هر دوره ای از استاد، معلم یا مربیشون تشکر کنن
و خب فردا یه امتحان خفن دارم که استاد خیلی دقیق طوری برنامه ریزی کرده که اگر تقلب بخوای بکنی کلا وقت کم میاری!
امتحان پس فردام اما فک کنم همه رو باید از رو پی دی افش ببنویسم چون ۱ساعت وقت داده! که البته اونم از درسای پیشنیازه و مهمم نیس
بعدش یه نیم نفس و دوباره شیرجه تو پایان نامه و کارورزی و امان از پایان نامه..
کلی برنامه ریختم که فلان درس و فلان روز تا فلان روز بخونم و فلان پروژه رو فلان روز انجام بدم و ... و حتی وقتم اضافه میومد اخراش
ورزش و استراحت و تفریح و حتی کارورزی و پایان نامه رو هم کاملا آف کردم
یهو سه روز پشت هم میگرن شدم! شدید.. هیچ کاری نتونستم انجام بدم
به همین راحتی..
در کوچکی ما ادما همین بس که برنامه میریزیم و فکر میکنیم همه چی رو روال ما باید پیش بره اما یه سر درد همه کاسه کوزه مونو بهم میریزه
امروز پروتکل و تموم کردم و فکر کنم بالاخره اون چیزی که میخواستم و تا حد زیادی یاد گرفتم.. اولش نشستم به گرفتن مقاله و حتی تمرین از رو سایت ولی اخرش بیشترشو حذف کردم و در نهایت اونی که میدونستم درسته اضافه کردم... سخت بود اما حس خوبیه وقتی به یه دانش میرسی ( چقدر فلسفی شد )
اخر این هفته از یه طوفان میام بیرون و میافتم تو یه طوفان دیگه ولی خب اون سردرگمی کمتری داره احتمالا ( این احتمالاتو برای شروع هر کاری میدیم! )
یه تیکه های از بابا لنگ درازو بدون سانسور گذاشته بود میدیدم.. این کارتونا و فیلما و رمانای قدیمی رو نه به خاطر فضاهای رمانتیکش که به خاطر روزای خوب بچگیم که باهاشون گذشت دوست دارم.. روزایی که ساده بودن و ساده بودیم و بی دغدغه..
وقتی میبینمشون انگار نشستم تو همون فضا.. همون اتاق.. همون سن و سال..
چیزی که جالبه اینه که تمام کارتونای زمان ما مورد دار بودن و چه ماهرانه سانسور شدن یا شاید ماها خیلی خنگ بودیم :))
گاهی چقدر دنیای آدمها باهم متفاوت میشه
اونقدر که انگار از زمین رفته باشی به ماه!
چقدر آدمها میتونن تحت شستشوی مغزی دیگران قرار بگیرن
همونقدر سریع و منعطف که بسرعت رنگ عوض کنن!
چقدر آدمها میتونن محتاج خودنمایی و جلب توجه باشن
به همون اندازه که ترجیح میدن سوالای کاملا ابلهانه سر کلاس از استاد بپرسن که حتی استاد لحظاتی به فکر فرو بره!!
چقدر ادمها میتونن عقده های حقارت داشته باشن
دقیقا همونجا که فکر میکنن با کوچیک کردن بقیه بزرگ میشن و تلاششونو میکنن که البته پستی خودشون نمایان تر میشه!
فطع ارتباط با آدمها براتون سخته؟ صرف نظر از نوع رابطه
به نظرم تنها با پدر و مادر سخته و در درجه بعدی شاید خواهر و برادر
مابقی رو براحتی ترک کنین.. یه وقتایی ادم یه چیزایی رو از جانب بعضی افراد حس میکنه اما مرور زمان باعث میشه باورشون کنه.. مثل حسادت! کسی که خودشو مدام با شما مقایسه میکنه و بعضی شرایط شما رو مثلا تو کار نداره! شاید رفتارش در ظاهر مهربانانه اس اما حس هیچ وقت دروغ نمیگه
حس درونی میگه که حس اون ادم ب شما خوب نیست و متقابلا حس شما هم بهش خوب نمیشه.. بعدها اتفاقاتی میافته ک میفهمید حستون چقدر درست بوده!
کما اینکه تمام مدت سعی داشتین بهش توجه نکنید و رفتارتون خوب و معقول باشه حتی حستون خوب باشه! حتی حتی به خودتون بقبولونید که مشکل از اون نیست! از شماست و زیادی حساس شدین..
این ادما انرژی رو میخورن .. فقط باید انداختشون دور..
تو کتابی چیزی خونده بودم سالها قبل . اینکه زمانی میرسه افراد هرچی فسادشون بیشتر باشه راحت تر باهاشون کنار میان و دورشون جمع میشن
متقابلا هرچی بخوان صادق تر و سالم تر کار و زندگی کنن طرد میشن
اون موقع برای سوال بود که مگه میشه؟؟؟ حالا بعد از سالها دارم به چشم میبینم..
کرونا صرفا یه بازی کثیف بود و هست برای کنترل مردم توسط حاکمان دنیا!
هرکسی بیشتر ترسیده و رعایت کرده سخت تر و سریع تر مبتلا شده!
واکسنها هم کشتن و میکشن یا اختلال ایجاد میکنن
میگن یک در مثلا ۱۰۰۰۰۰ بالاخره یکی عوارضشو میگیره و فلج میشه! اون یه نفر انسان نیست؟ حق حیات نداره؟ و از کجا معلوم یکی از ما نباشه!؟
اعتقادی به این مثلا رعایت کردنای بیخود هم ندارم
و متاسفم که گاهی شجاعت تفاوت داشتن با بقیه رو هم ندارم!
امروز اینو فهمیدم..
ولی ادما اینقدر تحت تاثیر اخبار دروغ و درهم و بیخود داخلی و خارجی قرار گرفتن که واقعیت و نمیخوان ببینن و بپذیرن!
مرجع اطلاعاتشون در زمینه سیاست و فرهنگ و اقتصاد و پزشکی و همه چیز شده ۴تا مثلا سلبریتی بی شواد نوکیسه که خیلی اطلاعات اولیه رو هم ندارن و تنها کتاب مورد مطالعه شون بیشعوری بوده و غیر از نشون دادن زندگی خصوصیشون هنر دیگه ای هم ندارن
کرونایی وجود نداره! یه آنفولانزاست مثل هزاران انفولانزا و سرماخوردگی که گذشته هم بوده منتهی الان با چاشنی ترس و استرس و ناامیدی همراه شده
ضدعفونی و شستشوهای افراطی و وسواسهای بیخود بسرعت مارو به سمت همون چیزی میبره که به خاطرش از کرونا میترسیم
کسی که اینجا درس خونده. از امکانات دولتی و غیر دولتی یا اصن هرچی! کشور استفاده کرده و تونسته پیشرفت کنه.. از کشور خارج شده تحصیلاتشو تکمیل کرده و کلی تخصص کسب کرده اما نمیاد همینجا تا به مردمش خدمت کنه! خائنه همین..
به هر حال این نظر منه
این روزا همچین بگی نگی قاطیم!
عموما موقع امتحانا به این وضع در میام
حالا هم که علاوه بر امتحان باید کار کلاسیم انجام بدیم بدتر از بد
قشنگ معلومه اساتید دادن انتقام میگیرن
به خاطر اون دو تا پیش نیازیم ک ترم ۱ برام درست نکردن و الان دارم مجبورم هی دعاشون کنم!!
دقیقا شدن قوز بالا قوز...
تا ۱۴ بهمن تقریبا همش تمومه جز احتمالا یکی دو تا کار تحویلی برای ازمایشگاه
نمیدونم چند وقته پارک نرفته بودم که چند روز پیش در نهایت بی حوصلگی با مامی رفتم
این دو هفته تموم بشه تازه میریم سروقت پایان نامه
استاد عوضی هرچی عنوان میدیم یه ایرادی میگیره هیچ راهنماییم نمیکنه جز دفعه اخر ک دیگه امتحانا شروع شد و ما هم کنسل کردیم
از این طرف میگن مهم نیست و تازه میخواین یاد بگیرین ازونطرف اونقد سخت گیری
نمیدونم چمه فقط باز بی قرارم
شاید بی ربط به استوری عصر مصی و نبود.. نمیدونم دقیقا چی شده فقط وقتی زنگ زدم گریه میکرد... گفت دست من نیست فقط طلب دعا و امرزش دارم..
از درون یه جور بدی بهم ریختم
فک میکنم این اخریا تازه داشت به تجربیات جدید کاری و عشقی و زندگی میرسید.. درست همون لحظه که فکر میکنی همه چیز خوبه میفهمی یه دستی داره تو رو از همش جدا میکنه
ما زندگی نمیکنیم تا وقتی که بفهمیم قراره ازمون بگیرنش
مث همین الان خود من..
همه چیز و موکول کردم به بعد امتحانا.. معلوم نیست اون موقع چه وضعی باشه و من تو چه وضعی
ماها تو یه سناریوی پیش نویس گیر کردیم.. هی میدویم و نمیرسیم
