بهانه

وضعیت روابط منو والدین طوری شده که حداقل هفته ای یک بار وضعیت زیر اتفاق میافته: منو مامان داریم حرف میزنیم..............................بعدش میرم آویزونش میشم محکم بغلش میکنم دستشو میبوسم، پاشو میبوسم و کلی لوس بازی در میارم و میگم غلط کردم ببخشید.....تا قضیه فیصله پیدا میکنه!!! گاهیم این اصطکاک با بابا پیش میاد ...ولی به ندرت چون بیشتر وقتمو با مامان میگذرونم بهانه ی خوبیه که دست و پای مامانمو ببوسم ولی دلم نمیخواد ناراحتش کنم یا ناراحتشون! ولی به این دلایل پیش میاد و جدادا هم زیاد 1- من تو سنی هستم که نباید دیگه دائم تو خونه باشم و تو دست و پای مامان و بابا .یعنی تا حالا باید میرفتم سر زندگی خودم تا بعضی چیزا رو نبینم و ناخواسته دخالت نکنم و یا دلسوزی بی جا واسه یکی از طرفین.... بماند که باعث میشه اونا هم تا تو خونه ام میخوان خواسته هاو تمایلاتشونو مثل بچگیم بهم تحمیل کنن و تو هر موردی اظهار نظرشونو به زورم که شده بهم بگن و بقبولونن 2- سنشون که رفته بالا حوصله شون کمتر شده و خیلی خیلی حساس تر نسبت به قبل 3- مشغله ی بابا خیلی زیاده و خسته میشه و چون خیلی کمتر از اونی که لازمه ی سن و سالشه وقت استراحت داره و فوت عمه هم به قدری داغونش کرده که زود از کوره در میره و بهم میریزه..... ****خدایا کمکم کن این زبون لعنتی رو نگهدارم __________________________ پ.ن: عصبی شدن خودمو یادم رفت اضافه کنم به این مشکلات....زودی از کوره در میرم تازگیا