دیدارِ نو- قرارِ نو

خیابانهای شلوغ و پر از ترافیک و ناگهان یک وسعتِ خلوت!

نمیدانم وقتی میرسم دلگیر میشوم یا دلگیریها به یادم می آیند

مضطرب و سرگردان میروم تا جایی که انگار قرار است فقط همان جا باشم!

کمی مقابلش می ایستم..نمیدانم چرا بهت زده میشوم ..یادم نمیآید چه میخواهم..

مینشینم... بلند میشوم و دو رکعت هدیه میخوانم..تمام میشود زل میزنم به دیوار رو به رو و در افکارم غوطه ور میشوم

در بزرگ و همان کنج خلوت و مسیر کتابخانه 11 سال را پس میزند

هنوز خودم را همان گوشه میبینم..تمام گوشه های خلوت فقط برای من بود..

بیقرار و سردرگم به راه می افتم...سنگ ها را با چشمانم قدم میزنم و حرف میزنم..تو میشنوی..

تابلوی لعنتی هنوز همانجا بلندتر از همه خودنمایی میکند

میدانم عمدا نامش را به رخم میکشد

برای آخرین بار ملتماسانه اما با قلبی آرام نگاه میکنم و میروم

قول میدهم خیلی طول نکشد...