آفتابِ رنگی

من عاشق معماری سنتی خودمونم عاشق گچ بریا و تاقچه های عمیقش عاشق شیشه های رنگیش...وقتی که نور خورشید از توشون رد میشه و روی دیوار و فضای اتاق رنگ قرمز و آبی و زرد و نارنجی میشه اون وقتا که دلت میگیره...روزای پاییزی که آفتابش کمه و زمستونای سرد همینا دلتو باز میکنه وقتی سر صبح چشاتو باز میکنی و نورای رنگ وارنگ و میبینی که از لای پنجره ها رد شدن اومدن تو اتاق...مثل خونه ی آقاجون و مامان بزرگ کاش هنوزم بودن...تو همون خونه ی کوچیک...میرفتم و پیششون میموندم...کاش اون روزا بزرگتر بودم...کاش میفهمیدم...خیلی وقته به این نتیجه رسیدم باید زودتر به دنیا می اومدم تا بعضی چیزا بیشتر بهم بیاد! مدرن ترین و شیک ترین قصرهای دنیا آرامش سبک معماری خودمونو نداره وقتی میری یزد و اصفهان و شیراز و .... تو بافتای قدیمی...باغای قدیمی...خونه های قدیمی.... شاید یه دلیلی که قدیمیا کمتر واسه گشت و گذار به دل طبیعت میزدن یا سفر میرفتن همین بوده خونه هاشون مثل الان فقط دیوار نبوده...پنجره های رنگی داشتن و حیاطای بزرگ.... مثل حالای ما یه صبح تا ظهر که تو خونه بودن دلشون نمیگرفته میشه خونه های بزرگ و شیک ساخت ولی با همون معماری یا حتی نقلی و کوچیک ولی بازم شبیه همون خونه ها لااقل پنجره ها باید همون باشن...پنجره تو خونه یعنی دریچه ی احساس و نفس آدما جایی که هر موقع دلت گرفت نگاش کنی و بفهمی دیوارا بسته نیستن چه راحت از ما گرفتن و چه راحت تر ما هر چی از قدیم و ندیم بود فروختیم به زباله دونیا یه روزی تو کوچه مون...تو محله مون...همه خونه ها ویلایی بودن...حالا ولی تک و توک ویلایی موندن و حیاط دار میکوبن 8واحد میسازن...تا ساخته بشه پیر میشن...بعد یه 80 متری واسه خودشونو و بقیه هم مستاجر.... مردم آزادیشونو احساسشونو آرامششونو میدن تا پول بیشتری داشته باشن بعد همون پولا رو خرج میکنن تا همینا رو به دست بیارن!! من هنوز تو فکر اون خونه ی بزرگ و مجلل تو شیرازم...نه یکی که تمام اون خونه ها...با سبک و سیاق معماری سنتی خودمون.... یه روزی یه نفر گفت: ما واسه آدما مون تو شهر و کشورمون زمین کم نداریم! میتونیم واسه همه خونه های بزرگ و ویلایی بسازیم...اما......حالا خونه ها از آدما بیشترن!