مدتهاست که دنیا برای من خیلی عوض شده!
شاید از همون روزی که اون آدم روانی تو اون بولوار خلوت منو زد شروع شد!
روزها و شبای پر از ترس و واهمه ای داشتم و تا مدتها تو خوابهام میدیدم کسی بهم حمله میکنه!
شوق و حتی جرئت بیرون رفتن از خونه ازم سلب شد!
تمام خیابونا و کوچه های خلوت برام شدن همون بولوار دور و دراز لعنتی و همون ظهر نا تموم
حالا دیگه از یادآوریش پشتم نمیلرزه اما یه چیزی به اسم ترس هربار که پامو از خونه بیرون میذارم همراهمه که بهش میگم احتیاط!
ولی انگار اون روز اون اتفاق باعث شد چشمن به یه دنیای دیگه باز بشه!
دانیای واقعی!
و بعدش چند اتفاق ریز و درشت دیگه باعث شدن برای همیشه از دنیای خواب و رویا بیام بیرون!
بابت تمام اون اتفاقات خدارو شکر میکنم
حالا اطرافیانم و که میبینم چنان در ارزوها و خوشگذرونیهای روزمره شون غرقن انگار اصلا اطرافشونو نمیبینن!
عوض شدن دنیارو متوجه نمیشن!
و درکی ازینکه شاید داریم به پایان یک راه میرسیم ندارن...
به چیزی جز لذتهای لحظه ای شون توجه ندارن و نمیخوان که داشته باشن!
بهیاد بخشی از کتاب فارست گامپ میافتم
اون قسمتی که فارست به فضا میره
ازون بالا همه چیز کوچیکه و هر دقیقه یک شبانه روز سپری میشه و زمین به سرعت دور خورشید میچرخه..
و باز یاد استاد فلسفه ترم یک وقتی که از ظرف زمان و مکان میگفت و اینکه زمان چرا برای خدا بی معناست؟ چون جهان و به صورت یک کل و از بالا نگاه میکنه! و این چیزی بود که من با خوندن اون بخش از فارست گامپ به یاد آوردم و انگتر معناشو تازه فهمیدم..
اینجاست که خدا میگه وقتی مردین تازه میفهمین جز مدت کوتاه چند روزه زنده نبودین!!
و باز اینکه دانشمندا با بررسی دقیق بدن انسان فهمیدن که این بدن برای زندگی حدود ده هزار ساله افریده شده!!!!!
چقدر عمر ما کوتاهه حقیقتا و چقدر خنده داره که این فرصت کوتاهو خرج لذتها و خوشیهای زودگذر کنیم و از حقیقت عافل بشیم!
خدا قطعا ما رو برای این خلق نکرده!!!!
و هنوز مردم در رویاهاشون غرق و دلهاشون در غفلته
