حقیقت وارونگی

حقیقت اینه که دلم میخواد بنویسم اما نمیدونم از چی و کجا؟؟؟ واقعیتی که تو دنیای بیرون هست یا واقعیت درونم که مدام انکارش میکنم! انتخاب سختیه نمیخوام از نوشته هام حس انزجار و بی حالی و افسردگی به خواننده دست بده افسرده نیستم، فقط جوابی برای سوالم پیدا نکردم! سر در گمم انتظار میکشم...همین ذهنم آشفته است...گاهی از افکارم خسته میشم مثل خیلی وقتا که میخواستم حرفی بزنم و کلی حرف داشتم اما درست تو لحظه ای که باید میگفتم لال میشدم..... حالا همه ی حرفام تلنبار شده...همه شون شدن سوالای بی جواب و من از خودم متعجبم که چرا چنین کردم؟؟