زندگی برای خودم
حرف زدن راجع به بعضی چیزا در مقابل دیگران کمی سخته چون قضاوت شدن رو به همراه داره بعلاوه اینکه بعضی افراد بهیچ عنوان مبانی خارج از تصورات و یاد داشته های خودشونو نمیپذیرند
مثلا چی؟؟
مثلا اینکه من فکر میکنم اصلا دوست ندارم با کسی زندگی کنم! منظورم زندگی دائمی و شرایطی مثل ازدواج هست. اینو بر اساس روحیات خاص خودم میگم و فهمیدم.. حالا من اینو بخوام بگم یه عده با خودشون میگن خب تا الان نتونسته ازدواج کنه برای همین این حرفو میزنه!
مهم نیست.. مهم اینه که من میدونم یا به دلیل خودخواهیم یا به خاطر کم تحملیم نسبت به بعضی چیزا و یا ویژگی های خاص اخلاقی خودم چنین تمایلی داشتم و دارم
وقتی از راه میرسم دلم میخواد هیچ کسی نباشه تو خونه... وقتی صبح از خواب بیدار میشم.. وقتی از سر کار یا دانشگاه میام.. مخصوصا وقتی چند روز پیاپی دارم فشار فکری و کاری رو تحمل میکنم دلم میخواد هیچ صدایی نباشه.. هیچ کیو نبینم و کسی هم تو خونه منو نبینه!! با هیچ کس حرف نزنم و کسی ازم هیچ سوالی نکنه و حتی هیچ کمکی!
وقتمو برای آشپزی و تمیزکاری خونه و یه آدم دیگه دوست ندادم صرف کنم
و معمولا چنین کسی پیدا نمیشه که بتونه این شرایط و درک و تحمل کنه! و شاید طبیعی هم باشه
تنهایی واقعا چیز بدی نیست ولی من نمیدونم چرا هر وقت کسی این حرفو میرنه دیگران یا تصور افسردگی ازون شخص دارن و یا اینکه فکر میکنن قصد جلب توجه داره
سکوت حقیقتا پدیده ی جذابیه... به نظرم آدما تو تنهایی و سکوتشون میتونن رشد کنن.. سلولهای مغزیشونو بازسازی و بازیابی کنن و به آرامش برسن.. ارامش که باشه همه ی اتفاقات خوب هم ممکن میشن. اصلا خود آرامش بهترین اتفاق خوب ممکنه
نمیدونم تا حالا چند بار راجع به این موضوع نوشتم و شایدم تمام نوشته هام تکرارین اما چیزیه که بهش احتیاج مبرم دارم!
زندگی به تنهایی و حقیقتا برای خودم..
