تَهِ چاه

یه روزی یه جایی توی زندگیت باید بفهمی اگه به چیزایی که تو زندگیت خواستی نرسیدی خیلیش دست خودت بوده

قطعا یه دوره هایی از زندگیت کوتاهی کردی.. راضی شدی به کم! کم بودن خودت و توقع داشتی همه همونطور که هستی تورو بپذیرن .. دلیلش هرچیزی میتونه باشه.. محیط زندگی، خانواده، دوستات و روابط خیلی مهمن

شاید بارها پیش بیاد موقعیتا یا ادمهایی رو از دست بدی به خاطر همون کمبودهایی که هیچ وقت زحمت تغییر و تعمیرشونو به خودت ندادی

چون انداختن تمام تقصیرا گردن زمانه و قسمت و خانواده و شرایط خیلی راحت تر از پذیرفتن مسئولیته

وقتی بپذیری مجبوری تلاش کنی اما وقتی گردن بقیه بندازی تو یه قربانی بی اختیار هستی که هیچ کاری نه میتونی و نه میخوای که انجام بدی

معادلات زندگی زیادم پیچیده نیست.. کافیه درخواست کنی تا بفهمی

شاید تو سن ۲۰ سالگی شاید ۳۰ سالگی یا ۴۰ یا بیشتر.. اینو بفهمی

من معتقدم همه ادما بین ۳۰ تا ۴۰ سالگی اینو میفهمن اما اونچه ادمارو ازینجا به بعد از هم جدا میکنه مسئولیت پذیریه. اگر پذیرفتی و سعی حقیقی در تغییر گرفتی قطعا مسیرت عوض میشه اما اگر بهانه اوردی روزبروز ببشتر غرق میشی..

آدما برای چیزایی که میخوان باید تلاش کنن و قدمهای متفاوت بردارن

نشستن و منتظر شانس و اقبال بودن یا به امید ترحم دیگران روزگارو سپری کردن ادم و جز به ته چاه جای دیگه ای نمیبره..