مهربون باش

داشتم جزولت امدادگر ورزشی مو راست و ریست میکردم برای امتحان یهو مانیتور خاموش شد بعدم چراغ دگمه جلوش شروع کرد پر پر کردن 

همه ی درسام اون تویه همینطور امتحانام. یه امتحانمم چهارشنبه قراره با همین بدم

یکم کابلاشو سیخ کردم درست نشد شال و کلاه کردم به سوی تعمیرات 

گفتم جای همیشگی نرم. پسره خیلی گیجه خیلیم دیر تحویل میده.. اطراف و تا کمی دورتر گشتم نبود باز رفتم همونجا

دیدم بعله پرسنل کمپلت عوض شدن! سرشونم شلوغ بود

گفتم بیا معلوم نیس بگه کی اماده اس..

یه پسر بچه تحویل گرفت و داشت شماره مو مینوشت که یه اقای جوونی اومد سلام و خوشامد گویی و چک کرد و بعد برچسب زدن گذاشتن کنار..گفت زنگ میزنم.. گفتم کی اماده میشه من لازمش دارم ( خیلیم ناله کردم خودمو البته با ماسک زیاد معلوم نمیشه) گفت چقد کارت گیره؟؟ گفتم خیلییییی امتحان دارم پروژه پایان ترم دارم

لبخند زنان یه مانیتور بهم داد گفتم اینو ببرم؟؟ گفت اره کارتون راه بیافته تا اماده شه

بسی شادمان شدم

خیلی آقایه مهربون بود لبخندش اصلا ناراحتی منو به کل زدود :)) مانیتورم ک بهم داد دیگه هیچی باید برم تو کارش :)) هر هفته یه تیکه از سیستم و ببرم :))

هی هی هی 

حیف که الان به جای ۲۳ سال ۳۳ سالمه این حس هام منهدم شدن وگرنه کیس خوبی میتونست باشه:))

لامصب لبخنداش اصن یادم نمیره :)))

نکته اخلاقی اینکه تو هر کاری و هر جایی هستین لبخند بزنین و موجبات آرامش افراد و فراهم کنید. بالاخره ما نمیدونیم ادمی ک الان پیش ماست ۳۰ ثانیه پیش چقد اعصابش بابت یه سری چیزا بهم ریخته.‌ این روزا و این شرایطم که کلا بهم ریخته کننده هست به خودی خود

اینم بگم تو راه یه موتوری کنارم اومد سرعتشو کم کرد یه ان صحنه های فیلمای خفن اومد جلو چشام گفتم الان یه بمب میچسبونه به در ماشین و من منفجر میشم 😮

بوق زد گفتم تا برگردم یه چیزی میکوبه تو صورتم 

پرسید ببخشید خانوم بولوار فرهنگ کجاست؟

خلاصه که مهربون باشین لبخندم بزنین کلی در عین حال مراقب ادمای متوهمم باشین :))