اِستُپ

خب اگر میشد همینجا (شایدم خیلی زودتر) دگمه استپ میزدم بعد برمیگشتم به ۱۷ سال و نیم پیش ینی اول دبیرستان. روز اول مینشستم میز دوم یا سوم

به مامانم اصرار میکردم بابت سردردام منو ببره دکتر و بعدش پیش یه مشاور تحصیلی خوب! برای درس شیمی میگفتم خواهرم باهام کار کنه تا یاد بگیرم

و سال بعدش پافشاری میکردم بابا منو بفرسته مدرسه تربیت بدنی و اگر اینکارو نکرد میرفتم رشته تجربی. شنا رو جدی تر دنبال میکردم طوری که تا ۱۸ سالم شد ازمون نجات غریق شرکت کنم و قبول بشم

حسابی درس میخوندم تا به جای خوندن یه رشته مزخرف تو دانشگاه مورد علاقم، تربیت بدنی قبول بشم

بمحض ورود به ۲۰ سالگی ازمون مربیگری شنا شرکت میکردم

و چون درسارو تو دانشگاه میگذروندم میفهمیدم که باید یه رشته ی خشکی مثل بدنسازی ایروبیک یا ... هم مدرکشو بگیرم

اگه برمیگشتم عقب به خودم میگفتم تو قرار نیست ازدواج کنی. تو خونه پدرت میمونی تا جایی که دیگه نه تو بتونی تحمل کنی نه اون و اونوقت چون به فکر خونه و شغل بهتر نبودی ناچاری هر روز همه چیز و تحمل کنی.. اما اگر از ۱۸سالگیت فکر کار باشی خیلی زود ماشین میخری و حتی میتونی یه خونه کوچیک برای خودت بخری و بدون منت بری سراغ زندگی خودت

به خودم میگفتم درستو بخون که تو سن ۲۵ سالگی لااقل بتونی کلینیک خودتو داشته باشی یا حتی یه سالن برای شروع.‌. 

ولی خب حالا نه دگمه ای هست و نه برگشتی و بچه های ۱۸ ساله ام اغلب موجودات خیالبافین که تفکر درستی راجع به اینده شون ندارن..

حالا شاید تو ۴۰ سالگی بتونم به چیزی ک میخوام برسم